Van Suiker naar Zout

Sucre is fantastisch, de witste stad van zuid Amerika mag haar naam trots dragen. Hier wilden we wel blijven, hier kunnen we zelfs wel wonen! Het duurde dus niet lang tot we hadden besloten dat dit een ideale stad was voor de talencursus. 

Maar eerst moesten we nog iets doen. Na 2 weken was Anouks voet nog steeds niet beter, we zullen jullie de details besparen, maar de wond zag er niet fijn uit. Naast dat de pijlstaartrog een verwonding had veroorzaakt had het vuur ook voor aardig wat schade gezorgd aan haar voet. Op advies van onze lieve 'whatsapp traveldoctor' Dorette besloten we een arts op te zoeken. Waar begin je? Het hostel raadde ons het Universitaire ziekenhuis van Sucre aan en we stapten in een taxi. Ook al is dit een iets exclusiever ziekenhuis, toch is het primitief vergeleken met Europa. Na een uur gewacht te hebben tussen de lokale bevolking en een beetje gespeeld te hebben met een kindje waren we aan de beurt. Aangezien ook hier niemand Engels sprak ging het in het Spaans. Hoe leg je zoiets uit in een taal die je maar half spreekt? Juist, gewoon laten zien, wat woorden als 'pijlstaartrog', 'twee weken geleden', 'vuur', 'Amazone' en 'termietenheuvel' in de strijd gegooid. Aan de blik van de arts te zien begreep hij ons en ja, Anouk had zich niet aangesteld, zoiets doet echt veel pijn! We werden doorgestuurd naar de eerste hulp zodat een verpleegkundige de wond kon schoonmaken en naïef namen we aan dat we een aparte kamer zouden binnenstappen. Niks was minder waar... "Ga maar liggen op dat bed" zei de verpleegkundige tegen Anouk terwijl ze de kamer binnen keek. De keuze was tussen twee bedden, een bed helemaal links of het bed in het midden naast de jongen die geopereerd werd aan zijn bloederige hand.. Althans, het restje wat nog over was van zijn hand. Je raadt al welk bed Anouk (inmiddels bleek) koos.. Terwijl Anouks voet werd schoongemaakt bleken de artsen meer geïnteresseerd in twee Nederlandse meiden en een klein wondje dan in de arme jongen (die overigens gewoon bij bewustzijn was) met de halve hand. Wat schaam je je dan zeg, vragen beantwoorden over hoe het kan dat ons land lager dan de zee is terwijl ze eigenlijk met hun aandacht bij die arme jongen moesten hebben. Gelukkig duurde het niet lang en konden we snel weer weg met een recept voor antibiotica en pijnstillers. Kosten ziekenhuisbezoek: 1 euro (we kregen zelfs een factuur zodat we dit konden declareren....)

Zoals we al zeiden is Sucre erg mooi en oogt het iets rijker. Vergeleken met de rest van het land (en Peru) lopen hier veel mensen in 'moderne' kleding. Hiernaast zie je natuurlijk ook nog wel veel klederdracht die we al op veel foto's hebben laten zien: vrouwen in kleurige kleding met een hoed, vaak een bolhoedje. Een leuk weetje achter de reden van de bolhoedjes hier: In de 19de eeuw zag een rijke Boliviaan dit Charlie-Chaplin hoedje in Engeland en kocht grote hoeveelheden op om ze door te verkopen aan Boliviaanse mannen. Deze mannen vonden dit hoedje echter maar niks en al snel belandden de hoedjes in de uitverkoop op de markt. Op de markten doen de vrouwen hier de inkopen en die zagen de charme van dit hoedje wel in. Inmiddels zijn deze hoedjes niet meer weg te denken uit de Zuid-Amerikaanse cultuur!

In Sucre zijn we ongeveer 2 weken gebleven en hebben we een heerlijke routine gekregen, 's ochtends vroeg op om samen naar de Spaanse school te lopen waar we allebei apart privéles kregen. Na de lessen naar de markt om eten te kopen voor de lunch en het avondeten, chips gewoon bij een kraampje op straat! 's middags samen huiswerk maken, winkelen (oh het is hier zo goedkoop en de schoenen zijn zo leuk...) en 's avonds soms een uitje van 'school'!

Samen met een ontzettend leuk en grappig 50+ homostel uit Canada (we kenden hen nog uit Copacobana) zijn we ook nog naar een dinosauruspark geweest. Best bizar hoe groot die beesten waren! 

Sommige dingen zijn moeilijk onder woorden te brengen en nog meer geldt: lastig te vergeten. Bolivia is een arm land, in een stad als Sucre met gebouwen zo wit als sneeuw vergeet je soms dat je niet in Spanje bent, niet in Europa bent. Dit wordt op een brute manier duidelijk gemaakt op momenten dat je het niet aan ziet komen. Bijvoorbeeld een kindje dat vraagt of hij een slokje van ons drinken mag, een jongetje van amper 6 dat 's nachts zielsalleen op straat zit te bedelen, hoogbejaarde mannen met pakken 3 keer hun gewicht en grootte op hun kromme ruggen die langs ons lopen. We kopen een flesje drinken,we geven geld en we kijken ernaar. Daarna gaan we verder.. Maar hoe kan je in hemelsnaam langs een klein kindje lopen op straat en verder niks doen? Het geld helpt maar voor even, wanneer het op is zijn we weg, op weg naar het volgende land. Het jongetje achterlatend op straat, niemand die hem deze nacht instopt, hij moet geld verdienen... Soms kan je wel iets kleins doen, zoals een meisje in een stilstaande bus een cadeautje geven. We hadden vanuit Nederland wat cadeautjes meegenomen en soms maak je daar een kindje ontzettend blij mee!

De armoede werd ons nog meer duidelijk na de hartverscheurende documentaire 'THe Devil's miner'. In deze documentaire wordt een gezinnetje gevolgd: een moeder en haar kindjes, de vader is dood. De hoofdpersonen zijn de twee zoontjes van 12 en 14 jaar oud, die in een mijn werken om hun gezin te onderhouden. De angst, de tranen, maar ook de hoop hebben ons zeer aangegrepen. In Bolivia is veel kinderarbeid en veel jongetjes hebben ontzettend gevaarlijke banen, zoals deze twee. De documentaire is echt een aanrader, hier de trailer:

                        http://www.youtube.com/watch?v=uqk-Scp6Lw8 

Het was tijd om weer door te gaan en we besloten naar Potosi te gaan, de hoogste stad ter wereld. Dit is de stad van de documentaire over de mijnen, ooit behoorde dit tot de rijkste van de wereld, maar nu het zilver uit de mijnen bijna op is is het vol armoede en kinderarbeid. Ook is het de enige stad ter wereld waar je gewoon dynamiet in de winkel kan kopen. In de verte zagen we kinderen aan het werk en ook de gids vertelde openhartig over zijn jeugd in de mijnen. Zijn vader en broer waren overleden aan de gevolgen van al het stof in hun longen. Krom en tandloos, verslaafd aan cocabladeren en het drinken van een 'drankje' met 96% alcohol behoorde hij nu tot de gelukkigen die ontsnapt waren uit de mijnen, al werkte hij er natuurlijk nog wel als gids. De rondleiding was benauwd, warm, stoffig, eng, maar ook interessant en leerzaam. Zo hebben we kennis gemaakt met 'Tio', de duivel. Boven de grond geloven de mijners in god, maar vanaf de eerste stap in de mijn heeft Tio het voor het zeggen. Om in leven te blijven offeren ze Lama's en geven ze hem cocabladeren, drank en sigaretten.

Na Potosi zijn we doorgegaan naar Uyuni, deze stad ligt naast de wereldberoemde zoutvlakte! Ooit liep de zee hier en na het droogvallen is hier 's werelds grootste zoutvlakte ontstaan. De reis er naar toe was alleen al ontzettend mooi en bizar... Het landschap met het rode zand deed erg Australisch aan, we hadden het er net over toen we ineens... struisvogels (emoes) zagen!

 We hebben een driedaagse tour gedaan over deze vlakte en de omgeving samen met een erg leuk gezelschap: een meisje uit Engeland, haar vriend uit Australië, een jongen uit Duitsland en een meisje uit Zwitserland. Op dag 1 van de toer begonnen we met het bekijken van een treinenkerkhof.. Niemand van ons groepje was hier erg enthousiast over (wat kan je je er ook bij voorstellen?) en we maakten er de avond van tevoren grapjes over, we moesten eens weten... De niet al te spraakzame chauffeur zette ons de volgende dag hier af en vertelde ons dat hij de lunch nog moest halen, over 20 min. zou hij terug zijn.  Op het kerkhof, midden in de woestijn hebben we wat foto's geschoten. 

Maar na 1 uur was hij nog niet terug... We waren achtergelaten op een kerkhof! Na 2 uur wachten besloten we maar terug te lopen, maar na een paar honderd meter zagen we  toevallig onze jeep rijden. Maar niet onze gids? Het verhaal begon dat hij dronken was, het andere verhaal was dat hij van het dak was gevallen en in het ziekenhuis lag. We gokten op een combinatie van de twee... We vroegen de nieuwe gids ons maar naar het kantoor terug te laten brengen en de tour uit te stellen naar de volgende dag.

De zoutvlakte was een prachtig gebied voor mooie en grappige foto's! Er ligt zelfs nog versteend koraal op een eiland vol enorme cactussen. De eerste nacht sliepen we in een hotel compleet van zout (zelfs de bedden).

Naast de zoutvlakte waren veel lagunes met 3 soorten flamingo's die hier in november broeden. Verder mooie landschappen en natuurlijk lama's! Wat ook erg bijzonder was waren de geisers en het door de aarde verwarmde bad waar lama's omheen liepen!

Aan het einde van de toer werden we afgezet bij de Boliviaanse-Chileense grens... Ja, het was weer tijd voor een nieuw land!! Helaas was hier een kleine staking gaande, dus het heeft even geduurd tot we de grens konden passeren, maar het is gelukt! Dus inmiddels zijn we in het mooie en dure/rijke Chili!

Volgende keer horen jullie hier meer over! 

liefs A & A