Colombia, een wereld van verschil!

"Colombia, het enige gevaar is dat je wilt blijven", dit is de slogan van dit prachtige land en we begrijpen het helemaal! We zijn er nu al een maand en genieten met volle teugen! Van de bergdorpjes, de steden, tot de Caribische kust. Ook de mensen zijn ontzettend vriendelijk, sommige mannen dan net te, maar we vallen dan ook wel erg op; Anouk met haar groene ogen en Aukje met haar blonde haar... We hebben alweer ontzettend veel meegemaakt en het is hoog tijd voor een nieuw verhaal! Een lang verhaal met veel foto's dit keer, maar hou vol met lezen, vooral het einde is namelijk fantastisch!

Na de drukte van het carnaval in Cali vertrokken we richting het noorden naar, we hadden er helemaal zin in, een dorpje! Je moet je voorstellen dat na een week Quito en een week carnaval in Cali (allebei grote steden) we het helemaal gehad hadden met de drukte. Op naar het platte land! Salento is een dorpje midden in het koffiegebied, dus heerlijk typisch Colombia. Na een busreis van een paar uur kwamen we aan in Armenia waar we moesten overstappen en opgepropt in een minibus vertrokken we naar Salento. Na binnenkomst keken we elkaar aan: "best druk is het hier he?"... Bij het eerste hostel was het dan ook al raak: "Helaas, het is deze week carnaval dus we zitten helemaal vol... de andere hostels waarschijnlijk ook"..  CARNAVAL??!! Alweer??? Ja, later in onze reis zouden we meer leren over Colombia, eigenlijk is het altijd carnaval en als het geen carnaval is is het wel pre-carnaval.. of een feest om te vieren dat het bijna pre-caranaval is.. We waren er dus weer midden in! In de hitte, met de zware backpacks sjouwden we door het dorpje, langs de hostels, telkens weer kregen we hetzelfde antwoord: "occupado". Vol. Of ze rekenden enorm hoge prijzen: "Voor 50 euro per nacht, met gratis parkeerplaats!" Uiteindelijk vonden we gelukkig nog een kamer voor een redelijke prijs, klamboe opgehangen en we en konden het dorpje in. Ontzettend gezellig, overal terrasjes, optredens, kleurige gebouwen, koffie.. 

Vanaf Salento zijn we met een jeep richting Valle de Cocora gegaan, misschien we het meest bijzonder mooie stukje Colombia,  waar we samen (zonder gids, dat is genieten in Colombia!) een lange wandeling hebben gedaan. Zelfs het zware stukje de berg op, hijgend en puffend in de hitte, zodat we  van het ontzettend mooie uitzicht konden genieten. Foto's zeggen in dit geval meer dan woorden... Wow.

's Avonds hebben we een lokaal spel gespeeld; Tejo. Dit is een spel met kogelpoeder (natuurlijk!), je gooit je schijf naar een bak vol klei, waar een schijf in ligt met kogelpoederpoederpakketjes. Zodra je dit raakt hoor je een enorme knal en heb je je punten! Ontzettend moeilijk, maar best grappig!

Toen we daarna onder onze klamboe in bed lagen begon dit te schudden,"Doe jij dat??" vroeg Aukje nog aan Anouk, die ontkende... Dan is het een.. aardbeving!! Gelukkig viel het mee, en zodra we doorhadden wat er aan de hand was stopte het alweer. De volgende dag bleek dat de aardbeving dichtbij Cali was geweest en redelijk sterk was...

Natuurlijk ben je niet in het koffiegebied zonder koffie te zien en te proeven! Weer konden we samen op pad, geen tour, gewoon het dorpje uitgelopen richting een koffieboer. Ongeveer een uur buiten het dorpje was een authentiek boerderijtje van een hoog bejaarde man. Zijn kleinzoon gaf de rondleiding, eerst liepen we dwars door de koffieplantage waar zowel koffiestruiken als bananenbomen stonden. De laatste geeft schaduw aan de koffiestruiken waardoor deze niet in de volle zon staan. Daarna konden we het proces verder meemaken; schillen, drogen, weer schillen, roosteren en... proeven! Heerlijk en ontzettend zoet. We weten nog steeds niet of we kunnen geloven dat ze er echt geen suiker in hadden gedaan!

Na Salento lag, misschien wel helaas, weer een grote stad op de route: Bogota. Eerst weer richting Armenia met de minibus, waarna we konden overstappen op de bus naar Bogota. Maar na het carnaval en de vakantieperiode komt... de drukte terug naar de stad! Bogota is een miljoenenstad die leegloopt in de vakantieperiode en volstroomt... daarna. Mijn hemel, de drukte! Na gevraagd te hebben bij een loket of ze tickets hadden naar Bogota wees de man op een rij van minstens 100 mensen; "sluit daar maar aan..". Met grote ogen keken we elkaar aan, zouden we vandaag Bogota nog wel kunnen bereiken? We zagen onszelf al slapen op dit busstation! Gelukkig schoot een jongen ons aan met een tip, we konden eerst naar een stad vlakbij gaan en daar de bus pakken. We geloofden hem op z'n woord en 5 minuten later reden we al weg in een klein busje. Ook in de volgende stad stond een lange rij, gelukkig deze niet zo lang als in Armenia. Ongeveer 2 uur hebben we gewacht en toen konden we!  Dit keer erger opgepropt dan ooit, de minibus was volgeladen, krukjes waren neergezet in het gangpad en mensen met baby's zaten op de grond... Gelukkig was het niet ver! Bogota, zoals we al zeiden, een miljoenenstad, ontzettend groot en niet met de beste reputatie. Zo waren we al op de hoogte dat je niet zomaar in een taxi kon stappen. Gelukkig hebben ze wel op veel punten loketten waar je een 'veilige taxi' kan reserveren. Niet zozeer veilig als in de rijstijl, want in Colombia koop je je rijbewijs gewoon, kan je nagaan hoe ze rijden.. Maar meer veilig in de zin dat de chauffeur je niet overvalt. Over Bogota hebben we niet veel te zeggen, we hebben ons er niet ontzettend veilig gevoeld helaas. Dit in tegenstelling tot sommige mensen die het een geweldige stad vinden. Het verschil zit hem soms ook in opvallen als toerist (we vallen ontzettend op!) of in het feit dat we twee meiden zijn. We zijn niet lang gebleven en zijn 's avonds ook weinig op straat geweest.

Wel zijn we naar het goudmuseum wat echt enorm mooi was opgezet.

Wat ook leuk aan Bogota (en de rest van Colombia) is zijn alle stalletjes op straat met 'Minutos', belminuten, stalletjes met een goedkoop telefoontje, vastgelegd aan een ketting, waar je kan bellen! 

Ook zijn we naar een uitzichtpunt geweest, waar je met een kabelbakje omhoog (Anouk had zich weer goed vastgehouden) ging en uitzicht had over de enorme stad.

Op de terugweg naar het hostel begon het al wat te schemeren, Anouk maakte een foto van graffiti (de stad zit er vol mee) toen er een man, type zwerver, plots recht op ons afliep. Aukje stapte naar links, Anouk naar rechts en draaide zich af  en propte snel de camera terug in de tas. Op het moment dat de zwerver al te dichtbij was pakte een andere zwerver net de tas van een man naast ons af en rende weg, man er achteraan... 'Onze zwerver' draaide zich hierna gelukkig om en heeft ons met rust gelaten, maar we waren behoorlijk geschrokken! We hadden ook wel genoeg verhalen gehoord om te weten dat dit vaak in combinatie met een mes of pistool gaat... 

​

Die avond liepen we naar een restaurant, op zoek naar iets lekkers en typisch Colombiaans, maar weer allemaal zwervers die ons dingen na riepen, dus zijn we het eerste bekende binnengestapt, een MacDonalds met beveiliger voor de deur. Achteraf erg gelachen hierom! 

Vanuit Bogota zijn we een dagje naar een Zout Kathedraal gegaan in een dorpje verderop, dit is een kerk onder de grond, van zout! Heel erg bijzonder om gezien te hebben!

​

Na een paar dagen Bogota zijn we weer naar de dorpjes gevlucht! Villa de Leyva, een mooi dorpje met een prachtig plein, straten van ongelijke stenen, typisch Colombiaanse mensen en leuke souvenirs.

​

Nog gezocht naar een waterval buiten het dorp die we helaas nooit hebben kunnen vinden.. ;-) We hadden een heel klein hostelkamertje met het schattigste, kleinste 'badkamertje', de douche recht boven de wc (handig combineren).

Vanuit Salento zijn we doorgegaan naar San Gil, een toeristisch dorpje wat een beetje tegenviel. We hebben vanuit San Gil wel een uitstapje gemaakt naar het prachtige Barichara, misschien wel het mooiste dorpje van Colombia. Er worden hier veel films opgenomen die zich afspelen in Zuid Amerika en we snappen wel waarom!

​

Vanuit San Gil hebben we een nachtbus direct naar de kust gepakt: Santa Marta, een stadje in Caribisch Colombia. Direct waren we in andere sferen door zowel de mensen als het klimaat!

Hier konden we gelijk vieren dat we 3 jaar samen zijn:14 januari! We hadden als afscheids/verjaardagscadeau van nog een tegoedbon: iets luxe doen in Zuid Amerika op het moment dat we er veel behoefte aan hadden. Laat nu in Santa Marta het eerste Griekse restaurant van de reis zitten.... AHHHH heerlijk gegeten!! Bedankt Bas en Ynske!

Vlakbij Santa Marta ligt Tayrona National Park, dit is het mooiste natuurgebied van Colombia. Stel je voor: het tropische bos met palmbomen ontmoet de Caribische zee. Bij de ingang een strenge tassencontrole van het leger:

"heb je glas mee?" "nee" 

"Heb je alcohol mee?" "ook niet"

"Heb je messen mee? Wapens?" "nee"

"Heb je een vriend?" "Uhh nee, die zit ook niet in de tas hoor"

Het was een prachtige route naar de accommodatie!

​

Na een uur klimmen en klauteren over aangelegde paadjes door het park kwamen we aan bij de camping met als plan om heerlijk in een hangmat naast de zee en tussen de palmen te slapen die nacht, nieuwe ervaring toch? Nou.. het klinkt idyllischer dan het was in de realiteit, we werden meegenomen naar een soort open stal volgepropt met hangmatten, als in: kont tegen kont slapen met de buurman die je niet kent... En dit alles naast de brommende generator en het stinkende toiletgebouw, zo ver mogelijk weg van het strand.

Na het even proberen en elkaar even aan te kijken wisten we al genoeg... Upgrade naar een tent vlakbij de zee! Wow, wat een uitzicht vanuit die tent! Palmbomen, een meertje en dan het strand en de zee... Mooier kan je het niet vinden..

We hebben ontzettend genoten van onze dagen in dit park, zon zee, strand en basic kamperen!

Op de laatste dag stond er een groepje een foto te maken van iets in het meertje naast onze tent.. Aukje werd steeds nieuwsgieriger en nadat ze wegliepen stond ze er al snel. Wat zagen ze? Misschien wel een zeeschildpad ofzo?? Helaas zag ze niks... Totdat,  die boomstam daar onder water... Is dat... Ja, een krokodil!! Heeft er al die tijd een krokodil naast ons tentje gezeten!  Brr....(2de foto hier onder)

Na Tayrona hebben we iets prachtigs gedaan, misschien wel de meest bijzondere ervaring van onze reis die we maar al te graag met jullie willen delen.

We zijn een stukje richting binnenland (zo ongeveer 20 km vanaf de kust landinwaarts) naar Paluato gegeaan. Dit is een iniminie dorpje, waar veel mensen nog in klei-hutten wonen en water halen uit een put. In dit dorp wonen Inten en Jeovanny, een Nederlandse vrouw en haar Colombiaanse man. Twee ontzettend lieve mensen met een stichting die fantastisch werk doen voor de lokale mensen. We voelden ons vanaf de eerste minuut al welkom op hun Finca (boerderij) waar we met de TucTuc (tri-ci-taxi) naar toe waren gereden om bij hun vrijwilligerswerk te doen. Wat zij allemaal doen voor de locale gemeenschap kan je je niet voorstellen. Ze hebben ervoor gezorgd dat een kindje een operatie kreeg, andere kindjes bij hun naar school konden, ze helpen dat kindjes naar voetbaltraining kunnen en ga zo maar door. Momenteel richten ze zich op kinderen met een beperking, die in Colombia helemaal geen kans krijgen van de overheid. Een aantal kindjes met beperking uit de omgeving gaat tegenwoordig bij hun op de finca
naar school omdat ze anders niet mogen, zo hebben die eindelijk aandacht en hebben hun ouders even ruimte voor andere dingen.

Dat er grote verschillen zijn tussen de Nederlandse en Colombiaanse cultuur hadden we al vernomen gedurende onze reis voordat we aankwamen bij Inten en Jeovanny op de finca. Maar aan tafel met twee Colombianen (Jeovanny en Erika) en drie Nederlanders (Inten en wij) word je toch wel even met je neus op de feiten gedrukt. Wat hebben wij gelachen om de verhalen van Inten over haar eerste ervaringen met de Colombiaanse cultuur waarin ze alles samen doen en delen, hoe armze ook zijn!! Maar ook bijna geschaamd voor onze nogal individualistisch cultuur waarin we vaak eerst aan onszelf denken. Als je echt trek hebt, geef je dan je eten zomaar weg aan een vreemde? 

Wij hadden besloten om 8 dagen niet aan onszelf te denken, maar vrijwilligerswerk te gaan doen bij deze fantastische stichting 'Mi casa en Ipauratu'. Na een warm welkom zijn we aan de slag gegaan met de voorbereidingen voor een markt die georganiseerd werd in Galapa, waar we aan het einde van de week ook zelf stonden te verkopen, verder hebben we de speeltuin weer opnieuw geverfd, hebben we gezien hoe ze maskers voor het carnaval maken (het was natuurlijk pre-pre-carnaval), hebben we gespeeld met de kinderen.

We zijn ook mee geweest op huisbezoek bij de kinderen met een zwaardere beperking. Bij drie huizen zijn we binnen geweest, kindjes die op bed lagen en verder niks... Ontzettend aangrijpend om te zien. Ook de liefde van de ouders, die er vast in zitten en financieel gezien geen mogelijkheid hebben om ook maar iets aan de situatie te veranderen. Sinds deze huisbezoeken hebben we besloten om de 'Madrinas' (peettantes) van een van deze  kindjes te worden. Een meisje dat de hele dag in bed ligt, uitgeput door haar epileptische aanvallen. Haar vader legde ons de situatie uit, geen geld voor fysiotherapie of luiers. Wel ontzettend veel liefde voor zijn dochtertje, zijn prinsesje. Zo weinig geld, maar toch kregen we drinken (in een zakje, dat is hier normaal..) en koekjes mee, want wie zijn dochter helpt hoort bij zijn familie. Die avond nog besloten we haar te helpen, Dianeis de Jesus. Binnenkort ontvangen ze een handgeschreven kaartje van ons.

We hebben in korte tijd zoveel meegemaakt! Typisch Colombiaanse dingen, bijvoorbeeld met z'n drieen op een motor.

Of met z'n zevenen in een TucTuc naar het strand en om daar, zoals de Colombianen, niet in de zon te liggen, maar in de schaduw op een stoel te zitten met een tafel vol biertjes naast je TucTuc waar de muziek uitknalt!!

Om alle activiteiten heen hebben we enorm genoten van het eten (!), van alle gesprekken die we hebben gevoerd met Inten en Jeovanny en van het leven midden in een prachtige cultuur (en natuur). Een cultuur die elke keer weer een glimlach op ons gezicht brengt als we denken aan de ninos especiales die hun  zakje chips met iedereen delen, een glimlach als we denken aan een lege bus maar toch die ene vrouw of man die naast jou wil zitten, een glimlach als we denken aan met z'n zevenen in een tuctuc en drieën op een motor zitten, een glimlach als we denken aan een dagje Colombiaans strand (toch wel erg anders dan in Nederland!) een glimlach als we denken aan het hartelijke welkom van de ontzettend lieve Inten en Jeovanny, een glimlach als we denken aan al hun diertjes, van de zwangere kat tot de schildpadden die bloemen eten, een glimlach als we denken aan de schattige kinderen en een glimlach als we denken aan deze fantastische 8 dagen die we nooit zullen vergeten!!

Liefs Anouk en Aukje

ps. Speciaal voor Daan en Lidy nog een foto van een Lama in Bogota, ook na de kerst was deze nog in de feeststemming!