Het rondje Titicaca en de Death Road

We waren inmiddels in Puno, een stad aan het Titicacameer. Over Puno is weinig interessants te vertellen, maar des te meer over het Titicacameer! Dit grootste meer van Zuid Amerika (8340 km2) is tevens het hoogste meer van deze grootte ter wereld. Het ligt namelijk op bijna 4000 m hoogte! Ongeveer de helft van dit meer ligt in Peru, de andere helft in Bolivia. We begonnen aan de kant van Peru, in Puno. Vanuit hier zijn we naar een van de Uros eilanden gevaren. Geloof het of niet, maar dit zijn drijvende eilanden gemaakt van riet, een heel oud gebruik aan de Peruaanse kant. Het riet wordt gewonnen in de oevers van het meer. Het drijvende gedeelte is de onderkant waarin het riet staat (wat ze uithakken) en hierop wordt het riet gestapeld. De eilanden worden op 9 punten vastgezet met stokken van... riet! Deze eilanden zijn oorspronkelijk gebouwd om de Inca's te ontvluchten. Veel bewoners van de Uros eilanden willen niks te maken hebben met toeristen of de Spaanse taal, maar een paar eilanden ontvangen wel toeristen: ons! Heel bijzonder om op zo'n eilandje te staan, half wegzakkend in het riet. 

Na een kort boottochtje met hun boot zijn we verder gegaan naar een 'vast' eiland Taquile. Ook dit was erg bijzonder, voornamelijk omdat toevallig op die dag hun verkiezing plaatsvond. Het hele eiland was uitgerukt in hun mooiste  kledij. Tijdens deze tocht hebben we twee mannen uit Noorwegen ontmoet en in Puno zijn we samen uit geweest! Een bleek een vroegere hippie: nu 65 en inmiddels opa, toen een wereldreiziger die geen land oversloeg. Fantastische verhalen over slapen in een telefooncel op Amsterdam centraal, onder een bus in Iran, of in de cel in Colombia! Nog eenmaal, na 45 jaar wilde hij weer terug naar Peru, om te kijken of het erg was veranderd. Zijn antwoord bleek nee, er was iets meer straatverlichting en veel mensen hadden mobieltjes. Maar eigenlijk was alles nog precies hetzelfde.

Na precies 4 weken in Peru besloten we dat het tijd was voor een nieuw land. En hier dus het begin van Bolivia! Dit land ligt tussen Peru, Brazilië, Paraguay, Argentinië en Chili in. Bolivia is een ontwikkelingsland met een armoede-index van 53%. Het was niet moeilijk om dit land in te komen, vertrekstempel in Peru, de grens over lopen, langs de politie en vervolgens een aankomststempel in Bolivia!

Vanaf hier was het niet ver meer naar het toeristische stadje Copacabana dat ook aan het Titicacameer ligt. Na hier een fantastische ontdekking gedaan te hebben: kaasfondue (!!) zijn we naar een eiland in het meer vertrokken: Isla del Sol (zonne-eiland). Dit eiland heeft zijn naam waargemaakt! 3 dagen zijn we hier geweest, begonnen met een overnachting in het zuiden en naar het noorden gelopen. In het zuiden is een dorpje met het mooiste uitzicht, in het noorden bevinden zich Inca ruïnes. Het was hier heerlijk vertoeven, maar wel wat lastig contact te krijgen met de plaatselijke bevolking. We hadden (door veel enthousiaste verhalen) een iets toeristischer eiland verwacht dan wat we te zien kregen. Bij veel restaurants werden we geweigerd of bijna niet aangekeken. Bolivianen staan bekend als verlegen en het zal hier wel mee te maken gehad hebben. Bij gebrek aan hulp vraag je gewoon andere toeristen wat ze aan het eten zijn en het antwoord hebben we gekregen van twee aardige Argentijnen: Carlos & Juan. Desalniettemin was het een prachtig eiland wat veel mooie foto's heeft opgeleverd!

Tegelijk met de Argentijnen hebben we het eiland weer verlaten en zijn we in Copacobana weer heerlijk uit eten geweest. De volgende dag zijn we vertrokken naar La Paz, onder de veronderstelling dat dit de hoofdstad van Bolivia is. Slechts: drie uurtjes rijden, maar halverwege moesten we plotseling uitstappen, de bagage moest blijven. Vreemd keken we elkaar aan en zijn we maar uitgestapt, om vervolgens in de lach te schieten bij het uitzicht: een meer vol boten met bussen erop. Voor 20 eurocent hebben we een bootje gepakt om onze bus te volgen!

La Paz (de vrede) blijkt een enorm grote en drukke stad, om er te komen moesten we eerst over de berg waar het vliegveld is gevestigd: el Alto, het hoogste vliegveld ter wereld. Door de chaos van La Paz lukte het ons om een hostel te vinden op een wel bijzondere locatie: de heksenmarkt.

In La Paz zijn we ook naar de 'Cholita wrestling' gegaan, Dit is een geacteerd gevecht tussen vrouwen in traditionele kleding. Hilarisch natuurlijk. Wij, het kleine groepje toeristen, werden op plastic stoeltjes tegenover de lokale bevolking geplaatst.. Bizar, komisch en weer een ervaring rijker! ;)  

Natuurlijk liepen we onze Argentijnse vrienden in La Paz ook weer tegen het lijf en samen besloten we een tour te doen, namelijk de Death Road op de fiets.... Ok, dit klinkt niet verstandig en dit is het ook niet, maar soms moet je dit ook niet zijn! Eerst even wat informatie. Lange tijd was dit de enige weg tussen La Paz en de Amazone. Deze weg, supersmal, onverhard, met tweerichtingsverkeer en steile, diepe afgronden eist gemiddeld 200 tot 300 doden per jaar. Momenteel is er een nieuwe weg, maar nog steeds rijdt hier veel verkeer (inclusief vrachtwagens). Uitgeroepen tot de gevaarlijkste weg ter wereld is het hierdoor ook enorm populair bij toeristen, je kan hem namelijk mountainbiken! In ongeveer 60 kilometer daal je 3000 meter naar beneden af. Je begint op 4700 m hoogte in de kou en eindigt 3000 meter lager in de hitte. DIt alles in ongeveer 5 uur. Daar gingen we! Voor ons fietsten de Argentijnen, daarna Anouk en Aukje volgde haar. Het begin was 'oefenen' op een verharde weg, minstens zo gevaarlijk omdat de auto's langs ons heen scheurden en je door de steile weg je rem goed nodig had... De handremmen, het belangrijkste van deze tocht en ons was duidelijk gemaakt dat je ze allebei nodig had. Na ongeveer 10 meter ging het al mis, Anouk maakte een rare slinger en viel met fiets en al tegen de vangrail die haar val brak. Met auto's links was het onmogelijk dit te ontwijken en met een duik vloog Aukje over heen en schoof op haar buik onder de vangrail waar Anouk overheen lag. Wonder boven wonder stonden we weer op en wonder boven wonder zonder ernstige verwondingen! Een korte schouder uit en in de kom voor Aukje en een dikke blauwe plek voor Anouk, die in de knoop stond met beide fietsen (rechtop) om haar benen heen. De reden was minstens zo eng, een kapotte achterrem had er voor gezorgd dat Anouk alleen haar voorrem had kunnen gebruiken, waardoor ze over haar voorwiel sloeg. Snel kreeg ze de fiets van een gids en konden we de tocht vervolgen met trillende beentjes. Na een tijd rustig aan fietsen konden we het loslaten en weer genieten van het prachtige uitzicht van de weg waarop we ons inmiddels bevonden! Een avontuur wat we niet hadden willen missen, want met goedwerkende remmen, gezond verstand en mooi weer is dit goed te doen en niet zo gevaarlijk als het lijkt.

Lieve mensen, we beloven vanaf nu geen gevaarlijke dingen meer te ondernemen. Dit was absoluut het laatste, ook bij ons zat de schrik er goed in! Momenteel zijn we in Sucre, een fantaschtische koloniale stad, de witte stad van Zuid Amerika. Rijk, veilig, mooi, gezellig en officieel de hoofdstad van Bolivia. We hebben besloten hier een tijdje te blijven en volgen nu een hele veilige talencursus!

                                                   liefs A en A