Un sol, dos cervezas y tres playas!

Hola!

Van het arme en goedkope Bolivia naar het rijke en dure Chili, dat was wel even wennen! We waren inmiddels in San Pedro de Atacama, midden in de Atacama woestijn. De droogste woestijn op aarde. Zoals je je dus wel kunt voorstellen hadden we te maken met een zeer aangenaam klimaat. Waren de hele koude momenten van de reis nu dan echt voorbij? In ons hoofd hadden wij ons een klein beetje een voorstelling gemaakt van het rijkste land van Zuid-Amerika, echter schrokken we direct van het feit dat dit "westerse" land nog steeds te maken had met slechte woonvoorzieningen.

Na een nachtje in dit kleine grensdorpje werd de groep gesplitst (de zes van de zoutvlakte tour). Samen met de Duitse jongen namen we de bus naar de kust. Na weken en weken hoog in de bergen konden we niet wachten weer een duik in de zee te nemen. Iquique werd onze volgende stop.

Overdag een mooie en grote stad met lange stranden, s'avonds stelde het helaas weinig voor. Ons hostel nog minder; volgens ons om financiële redenen was ons hostel (en ook veel andere) een combinatie van een hotel en een bejaardentehuis! Voor onze deur zaten een paar oudjes naast de kerstboom.. Het was ook beter niet al te goed om je heen te kijken tijdens het lopen door deze woonkamer, want de kans om een wisseling van stoma te zien was niet gering!

Al met al heeft Chili in het algemeen ons hart niet gestolen en we besloten dan ook na een paar dagen strand om het bij deze twee plaatsen te houden en weer terug te keren naar het mooie Peru. Een paar lange busritten later brachten ons naar Huacachina, een oase in de woestijn. De hostels zijn hier op hun best, inclusief zwembaden omdat de temperatuur hier nogal hoog kan oplopen. Wij kregen dan ook van de taxichauffeur te horen dat het hier al 16 jaar niet geregend had, nog eens wat anders dan in Nederland! 

's Middags besloten we te gaan sandboarden (snowboarden in de woestijn) in de duinen die Huanchina omsluiten. Met een grote buggy (10 persoons-) gingen we als een razende de woestijn door op zoek naar mooie duinen om vanaf te boarden. Dit ging met een vaart waar zelfs de 'stoere' mannen bij gilden! Daarna op onze buik keihard te helling af, het gaf allemaal een enorme kick!

​

Huanchina ligt naast Ica, wat in Peru bekent staat als het wijngebied. Dit konden we natuurlijk niet missen! Om 11.00 in de ochtend liepen we door de wijnvelden bij de eerste wijnboer. Het was een Engels sprekende gids, helaas onverstaanbaar..
 Gelukkig ging het proeven ons beter af. De kwaliteit van de wijn viel ons nog best mee! De rode wijn konden we zelfs bestempelen als "lekker". Naast wijn produceren de wijnboeren hier een drank genaamd Pisco. In een van onze eerdere verhalen hebben we dit Peruaanse drankje al wel eerder genoemd. Pisco Sour is namelijk DE cocktail binnen Peru. Het voornaamste bestanddeel is Pisco, een sterke drank op basis van druiven. Helaas was het ook de bedoeling deze sterke drank op dit tijdstip te proeven. Lekker? Nee! Naast deze moderne wijnboer hebben we ook nog een traditionele wijnboer bezocht. Hier wordt elk jaar in februari nog drie dagen achtereen gestampt op druiven. Erg leuk om te zien hoe dit in z'n werk gaat. Ook hier weer geproefd van verschillende wijnen en pisco's. 

​

Genoeg bergen, wij hadden zin in zon, zee en strand! Dus besloten we ons hart te volgen en naar het noorden van Peru te vertrekken.

Onze eerste tropische stop was Huanchaco bij de stad Trujillo. Huanchaco is een waar surfersdorpje, omdat er enorme golven zijn.

Wij durfden ons nog niet aan de surfplank te wagen, maar wel aan het heerlijke strand. Dat is dan ook waar we de eerste dag terechtkwamen. Tussen de Peruanen op een druk bezocht strand lagen we heerlijk ontspannen. Ineens keek Anouk heel gek naar de zee, "Springen er nou steeds vissen omhoog"? Samen kwamen we tot de conclusie dat we niet aan het 'spacen' waren en dat er overal in zee vissen omhoog sprongen. Blijkbaar is dat heel normaal hier! 

Aukje liep naar de zee om een foto te maken toen er een hondje op haar af rende. Niet heel bijzonder dat dit gebeurt in Zuid Amerika, aangezien de straten vol zijn met honden. Mensen zijn hier dol op honden, maar om specifiek te zijn meer op puppy's. Zodra de hondjes te groot worden worden ze op straat gezet. Met als resultaat een continent vol met straathonden, vaak nog met hun oude halsbandje om. Zoals honden zijn zitten ze meestal nog vol met onvoorwaardelijke liefde voor mensen en zijn ze vaak meer uit op aandacht dan op eten. Hoe hartverscheurend dit ook is, we proberen het te negeren. We kunnen deze duizenden honden niet helpen en met het risico op hondsdolheid en andere ziektes gaan we ze liever ook uit de weg. Soms is het erg moeilijk als zo'n hondje je met grote ogen aanstaart en zich kwispelend op z'n rug draait zodat je zijn vieze buikje kan aaien. Maar goed, een erg vrolijk, jong en extreem mager hondje, praktisch nog een puppy sprong dus op Aukje af. Toen ze terug liep naar de handdoek rende dit hondje met haar mee om vervolgens snel achter haar neer te ploffen. Een schattig beest dat op zoek was naar aandacht.

 Terwijl het hondje in de schaduw lag te slapen vertrokken wij stilletjes naar het hotel. 's Avonds tijdens het eten hoorden we een hondje janken voor de deur "het zou toch niet dat hondje van het strand zijn?" De volgende dag gingen we voor een dagje naar Trujillo, een grote stad vlakbij.

Toen we terugkwamen in ons hostel sprong opeens weer het hondje tegen ons aan! Ze had ons weer gevonden, in ons hostel dat redelijk ver was van het strand waar we haar hadden gezien! En dit ging zo dagen door, ze had duidelijk voor ons gekozen, Overal waar wij waren, was ze. Ze verloor ons niet uit het oog en kleefde aan ons vast. Het ging niet om eten (dat gaven we niet), maar puur om onze aandacht. We probeerden haar weg te sturen, zetten haar op straat, deden de deur van het hostel dicht en probeerden niet in die hoopvolle ogen te kijken. Maar het was een volhouder, zodra iemand door de deur kwam, glipte ze mee naar binnen en sprong ze trots bij ons op schoot: "leuk dat ik er weer ben he!? Hebben jullie me ook zo gemist?!" leek ze wel te zeggen. Het was alsof we haar al jaren bij ons hadden. 

We besloten dat we dit keer wel iets moesten doen, aangezien het hondje erg ondervoed was. Maar wat konden we doen?? We hebben in het Spaans contact opgenomen met een stichting voor straathonden die we na lang zoeken op internet tegen kwamen. Het antwoord was dat ze plaats hadden voor nog een hondje maar dat dit pas gerealiseerd kon worden over een week. Ivm een aantal redenen konden ze niet eerder afspreken. Maar zo lang waren we niet van plan te blijven in dit stadje... Na veel berichten heen en weer (wij zouden financieel voor het hondje zorgen), werd er door de stichting een tijdelijke adres geregeld waar wij het hondje de volgende dag naar toe konden brengen. Yes, het was gelukt! Toen was het tijd voor een naam: 'A eN A' is Ana geworden. Omdat we haar die avond weer op straat moesten zetten (dit brak elke keer ons hart) hebben we de volgende dag  de wekker vroeg gezet zodat we haar konden zoeken.  Gelukkig vonden we een slaperig en erg blij hondje aan de andere kant van het dorp en hebben we haar bij de oppas af kunnen leveren. Het was sneu om haar daar achter te laten, je moet je voorstellen dat ze hier absoluut niet mee akkoord ging, ze wilde met ons mee! Maar met een goed gevoel liepen we terug naar ons hostel. Op zo'n driekwart kwam er opeens in een enorme vaart een hondje aangerend. Ana was ontsnapt en had ons weer gevonden! Zucht..  De lieve vrolijke Ana was weer helemaal door het dolle heen en wederom moesten we haar jankend achterlaten bij de oppas. Voor die avond hadden we namelijk al een bus geboekt. Die dag hebben we nog genoten van het strand en nog wat gegeten voordat we de nachtbus in zouden gaan naar Mancora. Met alle backpacks op liepen we door het dorpje op zoek naar een taxi. En je raadt het al; ineens zagen we Ana lopen, snuffelend op zoek naar ons bij een restaurant waar we eerder die avond hadden gegeten! Was nu alles voor niets geweest? Samen met de backpacks en het hondje kwamen we weer aan bij het adres van de oppas. Niemand thuis.. We hadden beiden een akelig gevoel en het idee dat ze gewoon op straat gezet was (geld binnen en gringos vertrokken??). 

Na een half uur tevergeefs wachten, moesten we onze bus in Trujillo gaan halen en besloten we Ana op straat achter te laten. Ana probeerde met ons de taxi in te klimmen en toen we wegreden bleef ze de taxi volgen. Keihard rende achter ons aan, blaffend en jankend het hele dorp door.  Wij samen op de achterbank met tranen over onze wangen... "Alstublieft wilt u sneller rijden?" vroegen we aan
de verbaasde taxichauffeur die ons vroeg hoe het kon dat een hondje na slechts drie dagen zo gehecht was geraakt aan ons... We wisten het ook niet. Gelukkig staakte ze haar poging buiten de bebouwde kom, nadat ze het hele dorp achter ons aan was gerend. 

Snel gingen we richting de bus, zodat we deze niet zouden missen. Toen we aankwamen bij de bus bleek deze in de ergste staat dat je je kunt voorstellen. En het publiek dat gezamenlijk met ons deze bus zou betreden zag er niet veel beter uit. De ramen waren ingegooid of beschoten. Het leek ons te oncomfortabel en bovendien ook gevaarlijk. We keken elkaar aan, gaan we dit doen?? Nee! Dus hebben we de taxi genomen naar een hostel in Trujillo en de volgende avond een andere (betere!) bus genomen naar Mancora. 

In de tussentijd hebben we goed nieuws ontvangen, ondanks dat Ana drie keer ontsnapt is, is ze toch in het opvangcentrum aangekomen. Het is dus gelukkig niet voor niets geweest :)! Aan de foto's te zien heeft ze het erg naar haar zin en gedraagt ze zich zoals we haar kennen: speels en onbezonnen! Van ons geld hebben ze voor een maand eten kunnen kopen voor de hondjes. Eind goed al goed! We zijn van plan deze opvang, non-profit en van een jong meisje, ook vanuit Nederland te sponsoren.

Inmiddels waren we dus in Mancora aangekomen, een mooi paradijs aan zee. We sliepen in een bungalow op het strand, hoorden de golven en zagen de zee vanuit ons bed! Een betere laatste stop in Peru konden we ons niet voorstellen.

Chillen op het strand en heerlijk uit eten (veel vis!), een visbarbeque en veel gezelligheid bij het hostel. We hebben ons prima vermaakt hier!

Anouk heeft een surfles genomen en hier erg van genoten. Aukje kon helaas niet ivm wat problemen met haar enkel: een paar misstapjes (te zwaar beladen backpack?;)) hebben ervoor gezorgd dat deze wat rust nodig heeft.

Na Mancora hebben we Peru verruild voor Ecuador!  Hierover horen jullie de volgende keer meer!

                              Beso (kus) A en A (en Ana)